Huzuri (Yusufelli)

Aksinedir bu yerlerin suları,
Yaz olunca kurur, kış olur coşar.
Leke her ne kadar gitse ileri.
Düşmanın altına hırkasın döşer.

Cahil olan, akil olur ekseri,
Hasutta rahatın yoktur eseri,
Sivri kafalıdır bazı serseri,
Kızından darilir, Karıyı boşar.

Huzuri olmalı kalender meşrep,
Hayvanı akıla getirmez mektep,
Şimdiki zamanda çıktı bir mezhep,
Orucu tutmayan, bayrama koşar.

Yusufelli Huzuri.

İzahat: Huzuri rahmetli. Yusufelinin Zor köyündendir. Hu (O) manasına, Zori de (Zor) manasına gelir. Yani 'O zorlu) demek.Osmanlıcada 'O' lar 'U' şeklinde okunduğundan. Mahlas olarak 'HUZURİ' sözünü kullanmıştır.Çok nüktedan bir kişiliği olan huzuri'nin Asıl adının Hüseyin olduğunu söyleyenler vardır. Fakat gerçek adı bilinmemektedir.
Okumuş alim bir kişiliğe sahip olan Huzurinin bir divaninın olduğu söylenirse de Araştırmalarıma rağmen böyle bir esere rastlamadım.
Asıl mesleği ise imamlıktır.Erzurum'un Şenkaya İlçesi'nin eski adı Örtülüdür.
Merhum bu şiirini de imamlık yaptığı Örtülüde kaleme almış.
Ben aciz, Bu şiiriyle anmak ve aramıza katmak istedim onu. Ruhu şad olsun.

Bir de fıkrasını naklederek,Ruhu için Bu şiiri ve fıkrayı okuyandan birer fatiha istirham ediyorum.

İmamlığı sırasında köyden birisi vefat eder. Cenaze namazı kılınır, Olü mezarlığa defnedilir.Definden sonra mezarlıktan ayrılan cemaatle birlikte merhum da yürümektedir. Cemaatten biri:
- Hocam sen nereye geliyorsun? Diye sorar.
Hoca:
- Ne yapacaktımya.
- Ölüye talkin vermeyecek misin?
Diyince Hoca
- Bunca zamandır ben sizin dirinize ne anlattım ki; Ölünüze ne anlatayım diye taşı gediğine koyar.

Seyfeddin Karahocagil.