Huzurevinden Mektup Şiiri - Aslıhan Özçe ...

Her sabahım uykusuz gecelerime gebeyken, gülmeyi unutmuş gözlerime uyumayı öğretemedim.Yüreğim sızlarken “ gözlerim sızlıyor “ diyemedim..

Beni kimse anlamadı..
Beni kimse dinlemedi…

Kaç yıldır bu yalnızlığın içindeyim hesabını tutmadım, tutamadım..Korktum,korkularımdan kaçamadım..Belki gözyaşlarım yalnızlığımı örter dedim ağladım.Ben zaten hep ağladım..80 yıllık ömrümü bağrıma basıp kayıplarıma yandım..Ziyan olmuş bir ömrün neresine tutunacağımı bilemedim.

Sayısız mektuplarım var bunun gibi sizlere ulaştıramadığım.Ulaşmasın da zaten..Okuyup da üzülmeyin..Beni sizsizliğe mahkum etseniz de üzülmeyin..

Bazen düşünüyorum nerede yanlış yaptım diye..Ne yaptım da bir çırpıda çıkardınız beni hayatınızdan? Olmaması gereken neyim vardı da utandınız benden? Kokunuza hasret, gözü yaşlı bıraktınız..ok özledim sizleri yavrularım.Siz hiç mi özlemediniz beni? Hiç mi aklınıza düşmedim? Olsun…Siz mutlu olun da ne olursa olsun… Ben alıştım nasıl olsa yalnızlığa.Bir sizin yokluğunuza,hasretinize alışamadım.

Nice acılar sığdırdım şu ömrüme.Nice fırtınalarda savruldum.
Kaybettim,kayboldum..
Acılarla,yokluğunuzla kavruldum durdum..Ama üzülmeyin..
Beni sokağa bıraktığınız günü unuttum.O kara gün her aklıma geldiğinde “ kader “ deyip sustum.Hayırsız çıksanız da sokak köşelerinde sabahlarken ben hep sevginize tutundum.

Keşke diyorum bazen keşke o yağmurlu gecede bulmasalardı beni.Acıyıp da buraya getirmeselerdi.Belki de soğuktan ölmüş olurdum ve 13 yıldır hasretinizle yanmazdım..
Bana ağır gelen yaşamak değil, yokluğunuz..Ölmeden bir kere olsa görsem yüzünüzü,sarılsam koklasam..

Her şeye rağmen analık hakkım helaldir size..Rabbim affeder mi bilmem…