Huzur /Yüzleşme Şiiri - Funda Bahçeci

“ Verdiğimiz bu savaşta,
yenilenden daha fazla ne gördük.”

Herhangi bir gün.
Bir yerde.
Bildik bir cadde de.
Saatler sıradan bir zamanı gösterirken.
Çıkıp geleceksin.
Ne sen erken gelmiş, yorulmuş.
Ne ben geç kalmış, telaşlı.
Ve oturup Ortaköy’de birbirimize sorular soracağız.
İlkin sevgiden bahsederek…
Önce sen, anlatacaksın.
Ben sükunet içinde dinleyeceğim.
Anlam katacak, her gülümseyişim, anılarına.
İLK DEĞİLDİN, AMA SON OLMAN ÜMİDİM.
Kırdım, kırıldım.
Aldattım, aldatıldım.
Yenildim, öç aldım.
Yeri geldi yalan söyledim,
Çoğu zaman yakalandım.
Utandım,en acısı utandırdım.
Belli belirsiz yaşadım, çok aldandım.
Acıdı canım en acısıyla. Acıttım da.
Kan kan, diye intikam istedim.
Aldım da, elimde kalan son onurumla.
Sevinmedim mi, sevindim ama kısa sürdü diye üzüldüm.
Bazen ümit etmeyi unuttum.
Elimde olanı insafsızca harcadım.
Gülmek utandırdı, sert baktım.
Ağlayacak kadar, samimi olamadım.
Sınırlarım vardı benim ” Dikkat! Köpek Var”
Duvar gibi dinledim, hiç yankısız.
Sabırsızdım, kararlarımda
Apar topar kaçtım, duygusal anlarımda.
Kendimden çaldım
Verebilecekken sakladım, saklandım.
Eksik taraflarıma duvarlar ördüm
Ördüğüm bu duvarlarda nöbet tutum.
Yakalandığımda, hiç çekinmeden iyiliğin için dedim ve kaçtım.
Karanlık sokaklarda seni aradım
bulabilecekken yakınımda,
gittim en uzağa, dağın bile ardında değildi Zümrüdü Anka.
Açmazlarımda,
sığıntı gibi yaşadım.
Pusuya yatan Truva Atına aldandım.

Gündüze haksızlık ettim, geceyi yaşadım,
Sisli geceler de kadeh kaldırdım,
adına sevgi dediğim kadınlara/ erkeklere.
Ertesi gün aramayı unuttum
Ah aldım, yine de aldırmadım.
Savaşır gibi seviştim
Severken de terk ettim, ne gariptir, hep bir açıklamam vardı.
O yılları şiddetli yaşadım.
Kanı en kızıl, haliyle tanıdım.
Affetmedim, kaldı ki affedilmedim de.
Ne kadar öfkelensem o kadar çoğaldım.
Hep meydan okudum,
Ölümle alay ettim, çünkü ben ölümsüzdüm.
Sonuna kadar yaşadım
Güçlüydüm, ezdim.
Koruyabilirdim, düşünmedim.
Geriye dönüp baktığımda, korktum.
Ve dağıldım,
Zamanı durdurdum
Duruldum, yoruldum.
Anama sığındım, toparlandım.
Bıraktığımda elini, yeniden kayboldum.

Ve şimdi bak buradayım
Yüzleşiyorum, huzurunda.
Tut ellerimden, bırakma.