Huzur Yolcuları Şiiri - Selami Ateş

Daldım yine bu akşam buğulu hüzünlere,
Esrarlı sahilinde;
Çotanak yeşili suları,
Kıyılarındaki yosun tutmuş gri kayaları döven,
Kabına sığamayan çılgın bir denizin...

Kafamın içersinde karmaşık düşüncelerin
Her biri,sanki attığı bir 'kördüğüm' binlerce ifritin,
Hiç birini çözemez,kılıcı Büyük İskender'in...
Yürüyorum kordon boyu,kolunda İblis'in...
İşte birkaçı sorduğu soruların,
Eriten nârından beynimdeki hücreleri:

''Şurada antik çağlardan kalma bir mezar,
Yatıyor içinde belki de Sezar...
Söyle bakalım,sen mi yaşlısın,yoksa o mu?
Ölü,o mu,yoksa sen...?
Işık mı daha hızlı,yoksa zaman mı?
Âşık mı çok sever,yoksa maşuk mu?
Sen 'âşığım' diyorsun ama,
Kendin için sevmiyor musun onu da? ..
Söyle! Ne zaman 'aşk' oldu bencilliğin adı? ..''

İfritin kördüğümüyle dilinden İblis'in,
Cevabı bende olmayan sorular...
Ne Doğu'nun,ne Batı'nın felsefesinin,
Ne de Einstein'nın 'İzafiyet Teorisi'nin
Aklıma yattı,yaptığı yorumlar...

Deniz artık sakin...
Uykusuz,çileli bir gecenin nihayetinde,
Günün ilk ışıkları,yakamozlarla yıkanırken denizde,
Sanki kararsız ruhum da temizlendi,arındı...

Bütün günahkârlara kapısını açan,
Gönüller Sultanı Mevlânâ,
Sonra
Aşkın ve şiirin sultanı Yunus Emre,
Daha sonra bana ışıklarıyla rehber olan
Diğer huzur yolcuları,
Dizi dizi indiler semadan,
Nurlu elleriyle tutarak ellerimi,
''Huzur,içindedir; sakın unutma! ''
Dediler...