Huzur Veren Kağızman Şiiri - Mehmet Çoba ...

Güneşin sıcaklığı, toprağın gücüyle beslenen
Çiçekleri nazlı
Dağları heybetli
Suları çağıl çağıl akan
Kışları çok can sıkan
Yazları masmavi gök kubbenin altında
Tüm canlılara huzur veren
Benim memleketim
Annelik duygusuyla
Yavrularını
Yılanlardan sakınan
Kınalı keklik misali
Özden olan
Çilekeş kadınları
Atılgan, yiğit
Delikanlıları
Kurşun bakışlı ay yüzlü
Kızları
Aydınlık yarınlara
Özgürlüğe sevdalı olan
Aşkı bağrımı yakan Kağızman toprağı
Sevdayı sende yaşamak en güzel mutluluktur

Ağıt olup ağlatan, ezgi olup duygulandıran
Her biçimiyle tüm dillerde
Kızıl
Bir meşâle gibi yana
Kadim Mezopotamya
Topraklarında olan
Benim memleketim
Yalın ayaklarına
Çakıl
Küçücük ellerine
Diken dolan
Sırtları çıplak
Karınları aç
Efsüni bakışlarından
Yaşadıkları zulmün acısı okunan
Tenleri esmerimsi çocukları ben sende tanıdım

Zirvelerde hırçın kayaları göğe doğru şahlanan
Her an havası bebek gibi kokan
Bağları elma, kaysı yatağı
Her bir köşesi
Başka bir cennet
Yaylaları serin
Altmış pare köyü
Aşıkları
Şairleri
Yazarları çok olan
Yazı insanları kavran
Kışı insanları donduran
Yoksulları çoban
Fakirleri ırgat
Türk'e, Türkmen'e dost diyen
Dilleri, kimlikleri yasak
Yürekleri sevgi dolu
Kürtleri bol olan
Memleketim Kağızman
Seni öyle çok seviyorum annem kadar, sevdam kadar

25.11.2015
İstanbul