Bir Mahur Huzur Şiiri - Ömer Tolgay

“Wagner’i sevmek ve Mahur Beste’yi yaşamak”
derken Tanpınar, bütünleşir zaman ötesiyle.
Ve yekpare zamanı keşfeder; adeta o
bölünmez zamanlarda her telden
çalan sazların mûsikîsini.
Muhteşem senfoniler,
mucizevi semailer
mahur besteler
bölünmez
yekpare
zamanların
sazları ve sözleri…
Bütün güzel güfteler,
şiirler, besteler, senfoniler
hep o bölünmez, parçalanmaz
“yekpare zamanı” hikaye ederler.
anlatmıyor muydu Yahya Kemal de
“kökü mazide olan âtîyim” ifadesiyle
o aynı bölünmez yekpare zamanı
gerçekte, öz hayatımızın romanı
değil mi Tanpınar’ın Huzur’u?
Yani kendisini Mümtaz’da,
onda derin izler bırakan
hocasını da İhsan’da,
bizleriyse başkaca
karakterlerinde
canlandırmış
Tanpınar.
Arifler
anlar
Musiki, bizim özümüz, kim demiş "bize eklenmiş";
Bir yer ki sükunet orda hayat bulmuş çiçeklenmiş
Huzur'la dinledik sükut bahçesinde musikiyi
Ses sokakları, sabahladık, ettik bir, ikiyi
Tren düdükleri, uykuları kanattı o sesler
Derken konuştu radyo anonsu, tutuldu nefesler
Ney firkatten, hasretten dem vuruyor, vuslattan değil
Sesler maveradan gelir, yalnız kâinattan değil
Mümtaz elemde, anne hasta, baba kalmış rahmete
Nuran'dan ayrılmış, bu aşkı bırakmış kıyamete
Ferahfeza'ymış, Mahur'muş, ne têhiri, ne imhâli
Dört selamda ilk peşrev Mümtaz'ın ağır, elim hali
İkinci selam dingin, Nuran'la toz pembedir hayat
Üçüncüde hızlı ritim ve intihar eder Suat
Nihayet dördüncü selamı ferahfeza ayinin
Elem yoksa bulunması imkansız ruhta zayinin
...
Onun “yekpare zaman”ı
âdeta bir buluştur, mucizevî.
Bu kavramda aşmıştır kendini.
budur işte onu üstüne taşıyan da,
zaman ve mekânın, yani evrenin
“Ne içindedir zamanın artık o,
ne de dışında büsbütün”.
“Elindeki küçük idare lambasıyla”
“öyle bir ayarlamıştır ki saatleri”,
ayırmıştır, birbirinden,
hayat ve ölüm kendini
tanımlamıştır yeniden
iki kutbun arasında
bir saat rakkası gibi
yürüyen muhayyilemiz,
zamanın mahkum mahpusu,
Müebbede mahkum etmeyin beni
Ne faites pas de moi un prisonnier à vie
(Nö fet pa dö mua öň pğizoniye a vi)
Diye bağırıyor veya / onun dışına çıkmaya
fırlamaya çabalayan / bir garip biçare iken,
içinde kaybolacaktır / geniş, biteviye akan
nehirde her zerresiyle
akacağı yerde, onu / dıştan temaşa etmeye,
seyretmeye çalışırken, / onun için bir ızdırap
makinesidir yazık ki / koca romana yayılan
olaylar işte bu yüzden / “günlük”tür, işin tuhafı
iğrenç ses kirliliğinden / geçilmeyen günümüzde,
okuyun diye tavsiye / ettiğimiz bu çocuklar
gayet haklılar söylerken / Huzur’u, o şaheseri
anlayamadıklarını…
Öncelikle tatmalılar / müziğini sessizliğin.
Girmeliler, o “huzûr”a; / bu iklimine Huzur’un
Denemeliler sokmayı / Hayatlarına şiirin
doğru tanımını ve de / varmalılar lezzetine,
gerçek şiirin, müziğin.
‘Rap’ten bozma ‘hip-hop’
dedikleri düz ritmi müzik sanıp
onun dışında tını tanımayan,
düzyazı bile olamayacak söz dizilerini (!)
şiir diye okumaktan, duymaktan
dinlemekten ve yazmaktan
öte geçmeyen gençliğin
anlamasını Huzur’u
nasıl bekleyebiliriz
ve bulmayı, duymayı onu…