Huzur Sokağındaki Ev Şiiri - Gülcan Arıkan

Bir ev vardı çok tanıdık,
Eski,sarı fotoğraflardan çıkıp gelmiş sanki
O kadar sıcak,o kadar alışılmış...
Bir gün desem bir yılın,
Bir yıl desem kırk yılın hatırı kalır,
Bende bir mazisi var ama bilinmez kaç asır...

Tanımıştım evi ;
çocukluğumun sindiği odalarından,
Tanımıştım evi ;
Odalarına sinmiş çocukluğumdan,
Duvarlarına sinmiş sustuğum haykırışlarım,
Süpürgeliklerine süpürülmüş;
Yaşanmamış mutluluklarım..

Bir ev vardı çok tanıdık,
Eski,sarı fotoğraflardan çıkıp gelmiş sanki,
O kadar huzur,o kadar duygu...
Yalnızca dört duvardan mütevellit olmayan odalarında,
Sabun kokulu çarşaflara sarılmış anıları...
Pencereleri güneşe bakan,
Pencereleri umuda...
Kaybolduğum bir sokağın en sonunda,
Yolun bittiğini sandığım yerde,
Huzur sokağının son apartmanı,
Belki biraz gerçek belki biraz sanrı...

Bir ev vardı çok tanıdık,
Hasretimi,sevgimi saklamış yıllardır,
Bir ev vardı çok tanıdık,
Görünce hatırladık birbirimizi,
Oysa daha önce hiç tanışmamıştık.