Huzur Saksıları Şiiri - Cağlar Akarsu

Köşe başlarında,
Sıvaları dökülmüş evler,
Tahtaları sökülmüş odalar,
Sanki kurtlar kemirmişti,
Kepenkleri inmişti pencerelerin,
Yerlerde aşınmış taşlar,
Kuyulardan sular çekilmişti,
Ağır-ağır çıkılan tüm basamaklar,

Her adımda ayrı gıcırdıyordu,
Beyaz saçlarına, dolanmıştı,
Hüzün ve çileli yıllar,
Bir gece vakti sessizce,
Bıraktılar....
Huzur evinin köşesine,
Elinde bavulu, içinde bir albüm,
Eski resimler ve solmuş kitaplar,
Yorgun ayaklarını sürüdü,
Adımları yıllar ötesine götürdü,
...
Koltuğunun altına sıkıştırdı,
Gözü gibi baktığı çiçek saksısını,
Oturduğu odanın penceresine,
Yavaşça bıraktı,
Her sabah güneş doğarken,
Bir bardak su veriyordu,
Bir bardak da gönül sevgisini,
Dalındaki yapraklar, yeşerdi, birden
Çiçekler neşe ile tomurcuk açtı,
Yaşlı bedeni, titrek elleri
Emektar, uzun bastonuna
Dayanarak, doğruldu,
Gramofona bir taş plak taktı,
Odaya yayıldı, hüzünlü şarkılar,
“yosun tutmuş taşlar gibi eski dostlar””
İkindi bir doğum meyvesini yemek için,
Sessizce yatağına uzandı,
Saatler, gitme vaktini gösterdi,
“her son, yeni bir başlangıç ”
Bitişin çaresizliği, yüreğini sardı,
...
Şimdi, bir vakitler suladığı
Hüzün çiçekleri, bükülmüş boyunları,
Bir kenarda kalakalmıştı.
...
27tem 03