Huzur Limanı Şiiri - Serap Oktar

Huzur limanından ayrıldım ayrılalı;
Üstüm kir pas,
Ruhum hep yas içinde
Seslensem duyulacak halbuki
Gurur...
Gurur ne kötü şeydir
Ayırır seveni sevdiğinden
Geriye derin bir boşluk kalır
Boş bir kitap kadar anlamsız...

Halbuki seven sevdiğiyle olduğunda;
Çıksa fırtına,
Taşsa deniz,
Göğüsler insan
Yeter bir çift göz, bir çift söz
İki kalpte koskocaman sevginin varlığı,
Umut olur sevene
Vazgeçmez seven sevdiğinden,
Ne kadar yara alırsa alsın
Vazgeçebilmiş mi zavallı bülbül, gülden?
Canı pahasına dağları delmemiş mi aşık?
İşte böyle vazgeçmez seven
Seven bekler,
Sevilen umudunu kesse de...

Bekler... Sabırla bekler sevdiğini
Bıkmaz, usanmaz
Arada kilometreler olsa da...
Zaman, mekan önemsizdir sevene
Sevilenin yokluğunda,
Kahrolur sadece
Onsuz geçen bir dakika bile,
Zakkumun zehrinden beterdir
Her an sesini duymak,
Nefesini nefesinde hissedebilmek ister
Bekler seven,
Araya yıllar girse bile usulca bekler
O mükemmel günün gelişine,
Bir çocuğun oyundaki neşesi gibi sevinecektir
Masum ve hesapsızca...

Ve bir gün dönerse sevilen,
Kara günleri toprağa gömer seven
Kapatır kendini onsuzluğa
Mecnun gibi meftun olur sevilene yeniden
Yeniden
Ve yeniden...
Huzur limanına kavuşur