Huzur Evleri Şiiri - Yüksel Önaçan

Sitem edip terketmişliğin veya terkedilmişliğin acısıyla huzurevlerine sığınan yaşlıları kaçımız ziyaret ettik? ...

Ziyareti boşverin; onların yaşamlarını yerinde incelemek için kaçımız gidip, gördük? ...

Sevdikleri tarafından dışlandığını ama yine de onlara duyduğu özlemlerini dinleme ve onların yaşlı kişiliklerinde hayatın bir başka yönünü anlama düşüncesi kaçımızda uyandı? ...

Bir evlat, bir torun, bir arkadaş özlemişle başını koyduğu yastığa sarılıp, onu gözyaşlarıyla ıslattığını kaçımız hayal edebiliyoruz? ...

Bayraaaamdan bayrama üçümüzün-beşimizin, sırf objektiflere yakalanabilmek ve kendimizden söz ettirmek için gittiğimiz günlerin, onların belleklerinde ne denli önemli olduğunu kaçımız kavrayabiliyoruz? ...

İnsan sevgisi olmayan bir toplumda hayvan sevgisinden bahsetmenin, hiçte çarpık olmayan gerçeği, bizim bu ilgisizliğimizle su yüzüne çıkmıyor mu? Ve bakımına milyonlarca lira verdiğimiz filanca cins köpeğimizi caddelerimizde kendimizle birlikte vitrinlerken utanmıyoruz mu? ...

Öyleyse insan ve hayvan sevgisinden bahsetmeyelim.

Belirlediğimiz amaçlara ulaşabileceğimizi ne kendimiz ne de bir başkaları garanti edemez.

Ama eninde-sonunda hepimizin varacağı bir nokta var: YAŞLILIK

Ve yarınların bize ne kazandıracağı, neler kaybettireceğini de garanti edemeyiz. Sağlığımızı bir saniyede, mal varlığımızı bir imza atış sürecinde kaydedebiliriz.

Bu gerçekleri göre göre erkeklerimizin zamanlarını oyun salonlarında, kadınlarımızın –gün-lerde geçirmeleri, kendilerini sorumluluk almadıkları bir ortamda vitrine etmeleri, kendi yaşamlarına bile değer vermediklerini göstermiyor mu?

Kurumlar, sırf huzurevleri ve yaşlılar için bir birim oluştursa da, başvuruda bulunan insan değeri bilen insanları, nöbetleşe bu iş için organize etse iki taraf da mutlu olacak, niçin yaşamaları gerektiğini kavrayacaktır.

Biz zamanı yok ettiğimizi zannederken, zamanın bizi yok ettiği gerçeği, bizimle, bilhassa şu hayvan sevenlerle alay etmektedir.

Hayat çarkının hangi dişlileri arasında kalabileceğimiz hepimiz için meçhul değil mi? ...

Geleceğimizdeki bir olasılığı görmek ve acı gözyaşlarını kurutmak için, haydi; huzurevlerine ve yaşlılara...