Gözler çok uzaklarda, omuzlar düşük.
Bel bükülmüş, eller titrek, hasreti büyük.
Oturmuş pencereye, yönü bahçeye dönük.
Bekliyor umutsuzca yine yüreği buruk.
Dayanamadı hasrete, gözler yaşlanmış.
Güneş yine batıyor, umudu kaldı yarına.
Oysa ne çok seviyordu kızıyla, oğluna.
Bu belki son bekleyiş, çıkmaz sabaha.
Hizmetli bağırdı, kalkın kahvaltı hazır.
Bir fire daha verdik dostlar sofrasından.
Makbule Teyze çoktan varmış huzura.
Eller titremiyor artık uğraşma boşuna.
Şimdi gelseniz de ağlamayın, nafile.
Son nefesinde de vermediniz su bile
Bıraktı bir demet hasretle, ıslak mendil.
Huzur evinde huzursuzdu Makbule Teyze.
Kayıt Tarihi : 14.7.2008 02:09:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
Huzur evindeki bir anım
Bir fire daha verdik dostlar sofrasından.
Makbule Teyze çoktan varmış huzura.
Eller titremiyor artık uğraşma boşuna.
Şimdi gelseniz de ağlamayın, nafile.
Son nefesinde de vermediniz su bile
Bıraktı bir demet hasretle, ıslak mendil.
Huzur evinde huzursuzdu Makbule Teyze.
Kaleminiz daim olsun Saygılar...
TÜM YORUMLAR (2)