HUZUR EVİNDE
Yolumuz düşünce huzur evine
Hayattan umutsuz yüzleri gördüm
Kendimi koyunca onlar yerine
Çaresiz ihtiyar bizleri gördüm
Çoğunun sohbeti gönlümü kırdı
Gelmeyen evladı sanki bir sırdı
Içinde özlemi dağların ardı
Yolları bekleyen gözleri gördüm
Kimi anne kimi babadır onlar
Bilirim kimsesiz değildır bunlar
Aş ekmek istemez yorgundur canlar
Geçmişten taşınan izleri gördüm
Atamız sığmazmı koca evlere
Yüreğim dayanmaz böyle hallere
Allah'ım düşürme böyle yerlere
Tutmayan titreyen elleri gördüm
Kimisi oğlum der kimisi kızım
Hakları ödenmez büyükler bizim
Hangi yüze baktım dinmiyor sızım
Pamuktan yumuşak dilleri gördüm
Doludur odalar her biri ayrı
Kırık kalem ahın olurmu hayrı
Tanımak zor oldu insanı gayrı
Gözlerden dökülen selleri gördüm.
MUSTAFA KARAKAYA�
Kayıt Tarihi : 7.5.2019 17:19:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!