Hüzünlü Sonbahar Şiiri - Ebru Karakaş 2

Soğuk caddeler...
Geldi sonbahar, arkasından kış.
Sonrası soğuk olur, yağmurlu günler...
Caddelerin kaldırımları, ne zaman yağmur yağsa, üzerine sıçramasın diye kaldırıma çekilirsin. arabaların bir çukurdan geçerken sıçrattığı su, yağmurun olsada ..
Yine de düşünürsün:
Gökten düşenle yerden sıçrayan aynı gelmez sana !
Çünkü yere düşmüştür bir kere...

Sebebini bilmem.
Derslerde anlatılmaz sonbahar hüznü.
Neden hüzünlenir insan bir sonbahar günü?
İtiraf etmeye korkar aslında; çünkü mutludur.
Hayatın en güzel mevsimindedir.

Aşkı aşk yapan, hüznün ta kendisidir.
Kimse bilmez hüznün karşılığını.
Aşk istiyorsan bayım,
Biraz kavuşmak, biraz hüzün, biraz ayrılık,
Biraz da sonbahar yeterlidir.

Geleceği bellidir ardından kışın...
Sonbahardan sonra yaz beklemek,
Benim aşkı bekleme imkânsızlığım kadar melankolik bir his ve kendine acıma duygusu biraz..

Ben hep yazı beklesemde
en çok beyaz kış aylarını sevdim.
Sonbaharda sarıkahve oldum;
Kış aylarında beyaz,
Yazın mavi olup sevmeyi seçtim.
Yağmurdan sonra gökkuşağını sevdim...
Bir de Fenerbahçe’yi. Anlamlanmayan bir sevgiydi bu hep içerde ! En çokta bu sevgiye yenildim. Gözlerine baktıkça çoğalan.. uzaklaştıkça hüzünlenen..

Bir sihir vardır sevginin üzerinde bilirsin .... belkide en savunmasız olan ..Bu nedenle korumaya çalıştım hep..
Anlayacağın bayım,
Hep sevdim.
Vazgeçmedim sevmekten.
Ve sonunda fark ettim:
Hüzün, sevgiden daha güçlüdür.
Yine de ben sevmeyi seçtim.