Hüzünlü Senfoni Şiiri - Recep Uluçay

Sessizlik,sessizlik,şu boğucu sessizlik
Gecenin göğsünden payıma düşen karanlık
Her şey anlamını yitirmiş gibi artık
Çeker beni içine bu kara delik

Arardım gölgelerde güneşin işaretini
Dağların yalnızlığını atardım omuzuma
Gözlerim ruhumun tercümesiydi ama
Bir yandan hatırlatır sana hüznün dehşetini

Kahkahalar,gülüşler,o tiyatral tavırlar
Ve cana dokunmayan beyhude sözler
Layık değil ki bana,ruhumdaki cevher
Kentimin takına bir armağan sunar

Bir madalyon misali takıyorum nefretimi
Kelimelerin gazabına karşı zırhım yok
İnatla bilenmişti nice savaşkan ok
Yırtmak için bir an önce yorgun tenimi

Hüzün,hüzün,yalnız ve yalnız hüzün
Bitmez yürekteki bu kasvetli senfoni
Kurtaramam bundan ne ruhumu ne teni
Zaman eriyip gider sanki,ne yarın ne bugün...

2025 EYLÜL