Hüzünlü Mutluluk Şiiri - Işık German Ersoy

İnsanlar birbirlerine
El sallıyorlardı
Hüzün ve mutluluk
Karışımı
Tam tren gardan
Kalkmak üzereyken
Benimse hiç kimsem
Yoktu ki
Tam o sırada
Görkemli bir kadına
Takıldım kaldım
Peronda koşuşturan
Ağlamaklı gözleri
Vagon vagon dolaşıyor
Birisini arıyordu
Besbelli
Belkide çoktan yitirdiği
Tıpkı benim gibi
İçim burkuldu
Onu görünce
Öylesine üzüldümki
Haline
Kendimi unuttum
Camı
Sonuna kadar açıp
Sarkıttım bedenimi
Ta yarıma kadar
Ve el salladım ona
Coşkuyla
O an beni gördü
Bir an durakladı
Sonra da çılgınca
Bana doğru
Koşmaya başladı
Hüzünlü bir mutlulukla
Ellerini
Sanki bir Melek gibi
Gökyüzüne kaldırıp
El sallıyor ve
Öpücükler yolluyordu
Bana
Bende ona
Tren gardan kalkarken