Hüzünlü Mutluluk Şiiri - Osman Aslan

Uzaklardan efsunlu bir melodi geliyor kulağıma
Hoş ama hüzün dolu
Yine hüzünlü mutluluk yaşatıyor bana
Gençliğimi
İdeallerimi
Sevdiklerimi
Sevgililerimi
Hayat dolu beni
Serseri halimi
Hüzünlü mutluluk daraltıyor yüreğimi
Boynuma geçilmiş yağlı ilmik gibi
Sıkıyor
Acıtıyor
Bunaltıyor
Nefes alamıyorum sanki
Aslında yaşadığım bir işkence
Hüzünlü mutluluk kandırıyor beni
Niye böyle yapıyor
Niye üzüyor
Niye güldürmüyor
Keşke sadece mutluluk olsa
Hüznü bir kenara bıraksa
İllaki hüzünlü mutluluk mu olmalı yaşantımda
Belki de bir gün
Sadece mutluluk çalar kapımı
Bana şöyle der:
“Benim adım mutluluk.
Hüzünlü mutluluk üvey kardeşimdir.
Ben artık hep yanındayım, endişe etme.”
Olmaz mı?
Kardeşin kardeşten farkı olamaz mı?
Gerçi olsa da beni kucaklar mı?
Hüzünlü mutluluk sadece melodilerde değil
Hayatımın her köşesinde
Zaten öyle olmasa bu derece yanmaz
Kör ateşteymiş gibi kavrulmazdım
Bu akşam ise sadece
Kalabalıklar içindeki yalnızlığımı anlattı
Sevenim çok
Soranım çok
Ama kalbimin acısına derman yok
Ah be hüzünlü mutluluk!
Sen bari deşmeseydin parçalanmış yüreğimi
Çektiğim acının bir kırıntısını yaşasan
Asla çektirmezdin bana bunu acıyı
Gene de hoş geldin be Hüzünlü mutluluk
Hüzünlü de olsa mutluluk var ya içinde
Bir yudum umut olur belki bana
Belki de birgün kapımı
Sadece mutluluk çalar
Çalmasa da çivi çakmadık ki bu dünyaya
Eninde sonunda Azrail çalar
Bu dünyada mutlu olamasam da
İnanıyorum mutlu olacağım diğer boyutta