Hüzünlü Köyüm Şiiri - Abdullah Yücel

Duydum ki şenlikte köye gidenler,
Hepsi geri dönmüş, boşalmış köyüm.
Bir düğün havası sarmışken bir an,
Sessizlik kıskacına bürünmüş köyüm.

Bir yıl boyunca hasret çekenler,
Görünce köyünü, ne gam ne keder,
Umduğundan kısa, olunca sefer,
İçin için sızlar, ağlarmış köyüm.

Yayla şenliğine gelmiş eğlenmiş,
Köyüne dönüşte bir kurban vermiş,
Çaresiz kalmış, kader böyleymiş,
Hala da yasını tutarmış köyüm.

Bağrından çıkanlar, sanki misafir,
O yaban ellerde olmuşlar esir,
Görmüş ki halleri, hepsi müteessir,
Dönenler ardından kahrolmuş köyüm.

İlkbaharda olur yaşam coşkusu,
İnsana güç verir inan doğrusu,
Şimdi sarı yaprak, otlar korosu,
Sonbahar hüznünü yaşarmış köyüm.