Hüzünlü kentin kadınları

ruhumun altında kanayan yaralarım var
el değmemiş acılar
zakkum kokulu baharın solan yaprağından düşen gölgem gibi

turuncu gül bahçesine küsen kuşların sessizliği kadar acıklı
hayat yaprağına dadanan zemheri güzü
güzel bir kadının yüzüne yansıyan yalnız bir kent
ve içi boşalan tüm şiirlerde kesif küf kokan hüzün

az önce sana uğradı sol yanım
yalnız kentin hüzün çiçeklerine mavi yıldız serptim
suskunluğun küsen bahara kafa tutu
sessiz çığlıkların mavi göğün yüreğini yırttı
ve sen yağdın avurtları çökmüş gülüşüme
lirik bir tebessüm öptü yüreğimi
ve ben gömüldüm