Hüzünlü Hilâl Şiiri - Mecit Aktürk

"Kökleri âtide koca devlet"tik
Hâdim-i İslâm'ken ırkımız bizim...
Küçük bir beyliği eşsiz dev ettik
Bir orduya eşti kırkımız bizim.

Dikeni "yakışır" diyerek güle
"Nîmet-i Rahman"dı çekilen çile
İlâhî pınardan dolup aşk ile
Gönüller sulardı arkımız bizim.

Zâlimin hasmıydık, kimsesize kim
Timsâl-i vefâydık, kalplerde mûkim
Gâh Yûnus, Velî'ydik, gâh Lokman hekim;
Âb-ı hayât idi zerkimiz bizim.

Bir "Kızıl Elma"yı yazmışken düşe
Paramparça olduk; bakın şu işe!
Hâine haz verdi, nâmerde neşe
Ecdâdın yolunu terkimiz bizim.

Sevgi tükenince kalp denen özde
Öfke yuva yaptı gönülde...gözde.
"Mü'minim" diyenin delîli sözde!
Kalmamış münkirden farkımız bizim.

Yolunu gözlerken Nesl-i Âsım'ın
Muhatabı olduk Türk'e hasımın
Hançeri sırtımda dünkü mâsumun
Bîkarar, bîçâre erkimiz bizim.

Kansere dönerken tefrika uru
Asra tevdî ettik bütün kusuru.
Sarsıldı kal'amın en muhkem suru
Garbıyla kavgalı Şark'ımız bizim.

Düne dek tarihe verirken ayar
Ah çekiyor Çınar, bu cânım diyar
Düşmanın gözünde "yorgun, ihtiyar
Virâne" bin yıllık barkımız bizim.

Yâ Rabbi, yardım et, üstün gelsin us!
Dağılsın Hilâl'in üzerinden pus.
Gâye vahdet olsun, ayrılık kâbus
Ki dönsün yeniden çarkımız bizim.