Hüzünlü Hayat Şiiri - Talat Semiz 2

Kimsesizlik yok mu,
Yapayalnız şu kimsesizlik.
İnsanın içini kemirir,
Tüketir bizi didik didik.

Alır götürür de zaman,
Bizi nerden nereye…
Atılmış bütün köprüler,
Dönüş yok birdaha geriye.

Sessiz bir köşede insan,
Kendisiyle kalır baş başa.
Acımasız zaman bakmaz ki,
Gözünden akan yaşa..

Farkına varmadan biz,
Hızla geçer gider ömrümüz.
Ne kadar çaresiz kalır insan,
Gelip çatınca son günümüz.

tltsmz.. 18 Kasım 2018 Sakarya