Hüzünlü Günler Şiiri - Muhittin Alaca

Bitti derken, döndü hüzünlü günler,
Kasvet düşlerinden uyanmadık mı?
Analar, bacılar, çocuklar inler;
Dün aynı acılarla yanmadık mı?
Sönen her ocak beni benden aldı,
Hayatın ne tadı, ne tuzu kaldı.

Elbet gece biter, şafak sökecek,
Hasta ruhların belasını söyle!
Hep gencecik masumlar mı çekecek?
Yüreğim kaç yasa dayanır böyle?
Birileri gökkuşağımı çaldı,
Renklerin ne adı, ne izi kaldı.

Gülümsesin altın saçlı baharlar,
Tasalanmasın yurdumun insanı.
Yetmez mi artık çekilen kahırlar?
Yine konuşalım aynı lisanı.
Çağlardır, fitne kemendini saldı,
Dostluğun ne yâdı, ne sözü kaldı.

Oluk oluk akan kardeşkanıdır,
Yumruk olmazsak, dağılır gideriz.
Şimdi azimle doğrulma anıdır,
Bu kangren gidişatta ümit varız.
Patlayan her bomba bağrımı deldi,
Sönmeyen hem od’u, hem közü kaldı.

30.08.2015