Hüzünlü Fotoğraf Şiiri - Alihan İşcen

Hani hep diyorum ya;
Yâr dedim yara oldun diye.
Öyle işte.
Nefes almak çok zor inan ki.
Her gece seninle geçen güzel günleri düşünüp uyumak çok zor.
Hani o mutlu günlerden kalan fotoğraflarımız var ya.
Artık onların yerini de hüzün aldı.
Şimdi sen yoksun, ben senden yoksun.
Ne olacak, nasıl olacak bilmiyorum, artık hiç olmayacak farkındayım ama işte umut olmadan da olmuyor.
Sana söyleyecek onca şey birikti ki içimde, kahroluyorum, bu suskunlukla iyice mahvoluyorum.
Evet içiyorum, nefret ettiğini bile bile neredeyse her gün yıkılana kadar içiyorum.
Aylar geçti, yıl oldu, hüzün doldu, taştı ama sana olan sevdam hep aynı kaldı.
Ne benden Abdürrahim olurdu ne senden Mihriban.
Ne benden yol olurdu, ne senden kasaba.
Bizden hiç bir bok olmazdı ama işte zaten bir şeyler olsun diye birlikte olmadık ki.
Bizden olsa olsa hüzünlü bir fotoğraf olurdu, beni istemeyen sen, senin istemediğini bile bile seven ben.
Kader işte bizi de böyle ayıracakmış meğer, canın sağ olsun, sevdan sağ olsun, gül yüzün, gülüşün sağ olsun.

Senden kalan boşluğa kimse yakışmıyor, yalan yok denedim ama şunu iyi bil yerin asla dolmuyor.
Ey benim ruhum, canımın en içi, eksik kalanım, inan sensiz olmuyor.
Sen kadere inanırsın, ben sana.
Sen güzel olana, iyi olana bakarsın, ben de sana.
Bu yüzden sen mutlu fotoğraflara bakarsın, ben hüzünlü fotoğrafa.
En güzel sen gidersin, ben kalırım nasılsa.
Ve biliyorum en güzel sen gülersin, ben ağlarım nasılsa.
Yâr dedim yara oldun işte.
Sen yaralar gidersin, ben kabuk bağlarım nasılsa.
Ve sen unutursun, ben senin hayalinle baş başa, kalırım nasılsa.