Hüzünlü birkaç geceden

1.Gün
Aziz dostum buğün bizim bahtımıza yürümek düştü
Ne çaredir ki rotamızı eskilere yazıyoruz
Acıyla yogrulan hamurdan aş mı olur
Bizimde hamurumuzu işte böyle yoğurdular
Elden birşey mi gelir
En sevilesi varlıkların en unutulmaz sözleri yankılanıyor boşluklarımızda
Kulakları sağır etmiyor belki
Amma, gönül denen şu deryayı zifte boyamaya yetti
Büğün bizim bahtımıza gene yağmurlar yağdı dostum
Bereketi olanın sefaleti içindeyiz
Huzuru olan anların, çilesinde uyuyoruz
Rüyalar kötü gelmiyor artık
Biliyomusun, her akşam karanlıkmış
2.Gün
Vayyyy eyvallah
Yürüyorum be kardeşim dünki gibi
Herzamanki gibi, bir başına bir yaşına
Menzilsiz rota çizdim kendime artık
Vardığımı ayaklarım yorulunca anlıyacam
Aklımla gittiğim hiçbir yer bana ait değilmiş anladım
Bir yerden sonra gerek de yok aslında
Gözü bağlı başkalarının komutlarıyla yürümektense
Gözlerimi oyup hislerimle varım artık
İçim bir ışık hüzmesi azizim
Gölgesi olmayanlar yalancıdır nezdimde
Kabalığımı hoş gör buğün derinlerdeyim
Bogulmak tatlıdır, ölüm tanıdık bu günlerde
Üzülme kaybettiğimiz tek şey canımız olucak
Gerisi yalan, ötesi yalan, yalan yalan