Hüzünlü Bir Şiir Şiiri - Kanber İhsan Öcel

Hüzünlü bir şiirdir bu, döküldü dilimden

Gittim dolaştım dere kenarı yol boyunda

Güz yaprakları düşmüş yerlere, üstüne bastım

Yol kenarında kurumuş ayrıkotları,

suları çekilmiş kuyular gördüm.

İnsanlar gördüm, umudu yitirmiş ferinde

Göz kenarları yılların çizgisiyle çevrili

Bir umutla doğan çocuklar,

kara sineğe esir düşmüş agız kenarlarında

Emek suyu boşa akar bundan gayri.

Döndüremezsin yağmursuz topraklarda giden umudu

Kahır etsen gelene faydası yok, ekmek yok, un yok burada bizde.

Baba evi virane Anadolu da tozlu yollarla varılan

Ne köylü ne kentliyiz, kasabalı denir ancak bize,

Sarı pınar zelzelesinden sonra.

Gelir Ağalar, Paşalar kurulur sofra, yer içerler beraber.

Kaymakam alet olmuştur çengiye, kelebek kovalar aşktan mıdır acep

Kırılanın kolu bacağı da kendine kar.

Baktık gördük, şükür dediler halimize

Bilmem nedir razı gelmek…..neye?

Karşı durmak zalime,

imkansız mı acep?

Her yanımız kan revan,

girdik bir bedestana selaymünaleyküm dedik.

Çarşı pazar esnaf tavla oynamakta çaylar, kahveler.

Dedik Nedir Haliniz******

Dediler şükür Rabbimize.

Bir garip anadolu

Kanber ihsan öcel