Hüzün ve ölüm,
Ne çok yer buldu gözlerimizde,
Kanmıyor artık vicdanımız.
Az önce içimdeki yangını söndürdüm,
Ömrümün tam ortasına vardım,
İçimdeki hüzünlü boşluğu yamayıp,
Sessiz, sahipsiz bir şiir sundum size.
Kalbim, yonttuğum kalemin bekçisi,
Yorgunluğumdan yongalar dökülüyor,
Bir yanık kokusu yükseliyor ciğerlerimden...
Masum çocuklara,
Gözü yaşlı annelere,
Ağlarım dünyanın şimdiki haline …
Kayıt Tarihi : 3.10.2024 10:19:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!