Hüzünlü Bir Roman Şiiri - Harun Ertaş

Sevdiğinde de gider insan
Tıpkı Güneş ve Ay gibi
Belki dahası sen ve ben gibi
Bu sevda da sanki hüzünlü bir roman

Gözlerine sarılınca gözlerim;
Yansımasını göremez oldu
Islak ıslak değiyordu parmak uçlarıma
Çiçekleri güz döneminde görmekte ağır oldu

Okuduğum bir kitapta ismin geçti,
Yapa yalnız kaldım yine kendi düşlerimle
Koptu, tüm insanları bağlayan bu köprü de
Tıpkı seni sevmek gibi

Baktığım dağda yemyeşil bir orman
Ve saçlarını andıran kiraz ağaçları
Kibritinle yaktın kül ettin canları
Ve bu sana yazdığım son roman

İsmin tekrardan genzimin ucunda,
Dilimde varmıyor hiç sayıklamaya
Bana yıldızlar kadar uzak olmana rağmen
Sanki gölgen kadar yakınsın bana

Gündüz vakti yıldızları görmeye benzer;
Beni içten ve gönülden sevmen
Soldu sarardı da bu şiir
Güz'ü andıran gözlerine benzer