Biraz geçmiş, biraz bizdik.
Kayıp bir kuşağın,
hüzünlü öyküsüydük.
Aynı gemideydik.
Yelkenlerimizi verip rüzgara,
Güneşe döndük yüzümüzü,
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
O KAYIP KUŞAKTAN HÜZÜNLÜ ÖYKÜLER KALADI ANILARIMIZDA. NE YAZIK ŞİMDİLERDE DE BİR KUŞAK KAYBOLMAK ÜZERE.KORKARIM ÖYKÜLERİNİ DE KAYBEDECEKLER KİMSE ADLARINI ANMASIN DİYE...BEĞENİYLE OKUDUM SN. CURA.....
'KAYIP BİR KUŞAĞIN HÜZÜNLÜ ÖYKÜSÜ' Hüzün bulmadım ben bu şiirde..umut var..kararlılık..barış...ne temiz düşünceler...ve çokça 'biz'lik duygusu şimdilerde özlenen....
Bu şiir ile ilgili 2 tane yorum bulunmakta