Hüzünlü Bir Eylül Sabahı

Artık mutluluğun yağmuru yağmayacaktı,
Bahçelerde çiçekler hep sarı açıyordu.
Soluk yüzlü yapraklar,
Sonbahara şarkı söylüyor,
Uğur böcekleri,
Titrek bir telaşla
umudun dallarından kaçışıyordu.
Sular ışıltısını kaybediyor,
Ümit kapılarını kederli akşamlar çalıyordu.
Incecik, kısa ve şaşkın sevinçler bölük bölüktü.
Kara bulutlar gitgide alçalıyordu.
Hayal denizinin yorgun yelkenlileri,
Durmadan su alıyordu.
Kara, kapkara kanatlı iri kargalar,
Sabahlarımızı gagalıyordu.
Yıldızlar düşüyordu sonra gökten,
Unutuluşun hoyrat avuçlarına.
En acısındandı kadehlerdeki içkiler.
Hatıralar zinciri yavaşça dağılıyordu.
Takvimlerde hüzünlü bir Eylül ağlıyordu.