Hüzünlü Bir Aralık Günü

Perdeyi aralayıp baktım camdan
Aylardan aralık günlerden hüzün
Kül rengi bulutlar semada ağlar
Karşımda bir kavak ağacı üstünde tek yaprak
Bir sağa bir sola salınır tanıdık simalar arar
Bomboş sokaklar, uzaklarda bir karabaş
Gezinir avare bir aşağı bir yukarı
Hayret kargalar da terk etmiş bu diyarı
Sanki kader mahkumu bu aralar buralar
Rüzgârdır artık hükümdar bir zamanlar
Adım atacak yer olmayan bu mekânda
Ağaçlar, çalılar ve tüm nebât önünde eğilir rükûya
Kapattım perdeyi içim sıkılarak göğsümde ağrılar
Aylardan aralık günlerden hüzün gözlerimde yaş