Hüzünlü Arzular Şiiri - İrfan Karapınar

Ey saki dinle beni ne çileler doğurdum
Mutluluk denen tuzak bir yaralı bilmece
Gözlerimde uykusuz saatleri yoğurdum

Feryadım göğe saldım alemlerde niceyim

Bir karanlık vedanın en son dizelerinde
Unutulmaz yâr yatar bir edalı can yatar
Bir hüzzam sayıklayış sonsuz dizilerinde

Gündüzümü kaybettim ben artık bir geceyim

Şafak vakti zor gelir kuşlukta zulüm gelir
İnce bir sızı damlar narin hislerim titrer
Aynaların aksinden cefakâr halim gelir

Dünya arenasında bir acayip cüceyim

Mumların alevinde beklerim doğsun gerçek
Cehennemin aksinde duyulmaz olur sesim
Ateşten bahçelerde kıyamet kokar çiçek

Bırakmaz zaman beni ölümü ben seçeyim

Samimi bir tövbedir günahlara yayılan
Ah sedası duyulur arşın yedi katında
Bir acayip hâldir ki bunu anlar yaşayan

Seyyah oldum rüyamda Kafdağı’na göçeyim

Sinesi korla kaplı haber bekliyor rüzgâr
Bir eser ki gönlümün sefaleti şenlenir
Yalnızlığıma ortak,vefalı dostum rüzgâr

Bugünleri yok ettim yarınları biçeyim

Kelimelerin soluk rengi,süsleyemedim
Miadı dolmuş sözler dalar gider özüme
Ben bu melûl yüreği hâlâ besleyemedim

Şairler dünyasında ben yalnız bir heceyim

Göğün renginin suyun seyrinin bir hükmü yok
Çaresiz melodiler dilimden dökülüyor
Bu yalnız benim suçum bu alemin cürmü yok

Devlerin arasından bir yol bulsam geçeyim

Şiirlerde gizlenir uslanmaz arzularım
Ne yapsam boş ne yapsam zelil ne yapsam sarhoş
Bende bu can oldukça hiç bitmez sızılarım

Faniliğin kumaşına sırımla dikileyim

Hatıralar çağırır beni eski günlere
Zirvesinde dolaşır kükreyen mısralarım
Muradım benden uzak,kısmetim hüzünlere

Erenler meclis kursun eğilip büküleyim

Ey saki yazan yazmış kifayetsiz fermanı
Bu gönül meyhanesi sen doldur ben içeyim
Dakikalar tükendi artık susmak zamanı

Müsadenle bu kadar ben artık çekileyim

Ağustos 2007