Hüzünlerle Dolu Bir Rüzgar Esti Penceremde

Hüzünlerle dolu bir rüzgâr
Esti penceremde…

Birkaç asrın hicranıyla doldu gözlerim
Derin okyanuslarda battı tüm gemilerim
Sözün dili tutuldu, lal oldu hislerim
Ne değişir artık, ayyuka çıksa
Bitap, cansız kalmış feryadı sesim.

Sema sise büründü
Yıldızlar küskün…

Huysuz dalgalar, amansız fırtınalar
Kanayan yaralar çıktı daracık yüreğimde
Hangi yana dönsem kör kuytular
Matem karası bulutlar çöktü gözlerime

Umutlar mı beni unuttu
Yoksa ben mi unuttum umutları…

Hüsran olmuş çocukluğum geliyor aklıma
Söylenmiş acı sözler aksiseda kulaklarımda
Izdırab içinde yitip giden gençliğim
Titriyor yorgun bakışlarımda

Yazıyor karalıyorum
Söyleyecekken vazgeçiyorum…

Her bir ağıdıma eşlik ediyor duvarlar
Yaşlar sel olup taşıyor gönlümden
Yalnızlığıma eş oluyor da üşüyen kaldırımlar
Efkârımı anlatmaya yetecek
Tek bir kelime yazmamış lügatlar

Güneş söndü
Ay gülümsemiyor pencereme…

Uzaklara dalıveriyor gözlerim
Bir meydan savaşında kaybediyorum kendimi
Kahpece sırtından vurulan şehitler gibi hayallerim
Cansız öylece uzanmış yatıyor bedenim
Bana kalansa hüzünlerim

Hani şehitler ölmezdi
Neden öldü hayallerim…

Ayten Korkar