Hüzünlerin Hasat Zamanı

Mor menekşem,
gecem,gecene konuk
derin denizdir karanlık
yeni doğmuş dolunaydan yükselir mavi
büyür büyür kanatları tıpkı düşler gibi…
yalnızlığımda,
çığlığım patlar odamın küf kokan sarı duvarlarında
sıçrar ruhum parçalar hâlinde gözlerimden.
ışıltılı yağmursuzluk yansımaları camlarımda
ıslatır alnımı buz gibi terler
yitik mor heceler arasında dolaşır duygularım
düşüncelerin azgın seline kapılır kor kırmızı tutsaklığım
pis bir suskunluğun yıllanmışlığı yerleşir dudaklarıma
aklımda düne,
bu güne
ve yarına dâir kapılar çarparak açılır kapanır durmaksızın
kahrolasıca hüzün bağdaş kurar pis sırıtışlarda
gün ışığı çoktan hapsolmuş zifiri karanlığıma
ve sonbahar ayrılığı eylül eylül dal budak sarmaya başlar çeperlerimde

yokluğunda
sıkıntılı gecenin mavi sokaklarında dolaşan
bir meczup’um ben şimdi
rüzgârın sesinden ürküyorum
soluklarım kirletiyor sanki bedenimi
göremiyorum artık kendimi
derin derin iç çekişlerde…
şimdi yüreğimde zaman,
hasat zamanıdır:
içimde büyüttüğüm hüzünlerin…