Hüzünlerim Şiiri - Hamit Durmaz

Her nefeste sıkışır gögsüm
Özü kalmamış yüreğimin
Pörsümüş, zar gibi bilirim
İllet gibi bir hüzün çörekli üstüne bildim bileli
Mikrop gibi, çaresiz
Kapanmayan yara gibi kanayan

Atamadım üstümden hüznü
Kaç kez denedim
Kurtulamadım iç çekişlerden bir türlü
Köreltti güzel duygulardan ne varsa
Yarına umutları, hayalleri bitirdi
Nefes rızkımı bitirdi hüzün

Kaç mevsim kaldı göreceğim kimbilir
Kaç sonbahar kaldı ömürde
Kaç bahar
Görebilecekmiyim gazellerin yere düşüsünü kıvrılarak
Yada duyabilecekmiyim kuşların cıvıltısını baharla
Kokusunu çekecekmiyim çiçeklerin, cigerlerime
Papatyaların fal için yapraklarını açısını
Kaç kez görebileceğim
Koparıp kaç kez fala bakacağım
Rüzgarların uğultusunu daha ne kadar duyacağım
Kimbilir

Yarını umut etmeye korkuyorum artık
Çıkacakmıyım yarına
Görebilecekmiyim güneşin doğusunu
Bir gün daha katabilecekmiyim ömrüme
Umut bile edemiyorum
Ölümün korkusu sarıyor beynimi
Bastırıyor, sıkıştırıyor yüreğimi hüzün, korku
Her nefes alısımda hatırlatıyor bana
Uçurumun kıyısındaymışım gibi bir his
Soğuk bir nefes benimle sanki
Kahrolası hüzünler bir kat daha artıyor böyle
Umutlar bitiyor, hayaller bitiyor yarına

Kurtulamıyorum hüzünlerden
Atamıyorum beynimden
Can gibi, ruhum gibi benimle sanki
Yapısmış çıkmazcasına, özüm gibi
Etle tırnak oldu sanki mübarek
Ben hüzünleyim
Hüzün benimle