Hüzünlerden Arta Kalan Şiiri - Ahmet Türüt

Hüzünlerden arta kalan
Yalnızlığımdan
Mısralarla dokunup sana
Nefes alabildiğim
Seni düşlüyorum
Beli dar, uzun
Koyu kızıl elbisen
Ve üzerinde kızıl saçların
Ahenkle dans ederken
Az eskimiş rujun
Hafif mora kesmiş dudakların
Yağmurumsu gözlerine düşerken
Üzüm siyahında rimellenmiş kirpiklerin
Antik Çağların
En derin mahfilinden
En yıllanmış şarabı aşkın
Kalbime süzülüyor demleniyorum
Hayalini içiyorum
Gecelerden sabaha
Hasretinden karanlığa
Sensizliğe tütsüleniyor
Her zerresi zamanın
Kıvılcımlara dönüşürken hücrelerim
Aşkınla yanarken ruhumda
Neden böyle üşüyorum
Nasıl bir ıstırap yokluğun
Anlatamam ki
Ben de bilmiyorum