Hüzünler Sokağı Şiiri - Mehmet Cihat Üstün

Hüzünler sokağı meskenim oldu
Dumanlı bir eyvah çöktü içime
Aşka dair dertler hep benim oldu
Ateş gibi tek tek aktı içime

Alev saçtı rüzgar yandı gökyüzü
Hüzün geceyle bir etti gündüzü
Kainat yarattı bir dert öksüzü
Güller de boynunu büktü içime

Sislerin ardinda buğulu gece
Koynuna saklanmış binbir bilmece
Çözmek için dilden düşmez tek hece
Dermansız dertleri döktü içime

Söylesem incitir sussam kanatır
Canda hal bırakmaz dostlarda hatır
Destan gibi uzar bilmem kaç satır
Hüznün kelamını çekti içime

Gam gecesidir bu uğraşır canla
Bağladı gözümü siyah dumanla
Gönül tarlasını sürdü figanla
Feryat tohumunu ekti içime

Bir zulmet ki çıkmış sanki kabirden
Görünür simsiyah bakışlar birden
Namluyu çevirip hiç düşünmeden
Kurşunları bir bir sıktı içime

Vermesin kimseye Mevla bu hâli
Ne akıllı bilir ne anlar deli
Yanağında yaşla tüm keder ehli
Kader aynasından baktı içime