Hüznü izliyorum, hüznü tadıyorum, hüzünle yaşıyorum.
İnsanların bakmadığı şeylere bakarken buluyorum kendimi.
Mutlu insanları görünce tebessüm ediyorum herkes gibi.
Güzel şeyler ise çabuk geçiyor, göz açıp kapayıncaya dek siliniyor gibi...
Mesela ağlayan bir insanın büzdüğü dudağın çizgisinde donakalıyorum.
Herkesin yürüyüp üzerinden geçtiği kaldırımda eksik olan taşın yerine kendimi koyuyorum.
Ne hüzünler kurtarır seni
ne çeyiz sandığının ceviz gölgesi
ve ne de acının ses duvarındaki
yorgun ve bıkkın bekleyişler
Acılar karartmışsa bile günlerin duvağını
Devamını Oku
ne çeyiz sandığının ceviz gölgesi
ve ne de acının ses duvarındaki
yorgun ve bıkkın bekleyişler
Acılar karartmışsa bile günlerin duvağını
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta