Hüzünle Bakmak Şiiri - Bayram Ali Bayram

Geceleyin gökyüzündeki yıldızları sayarım.
Gündüzleri de
Ağır veya aceleci adımlarla
Sokaklardan geçen insanları....

Yüzlerine bakarım fark ettirmeden.
Sevinçlerini,hüzünlerini okurum
Yüz hatlarından.
Ardı sıra koştukları
Kopuk kopuk umutlarını;
Ulaşılmaz uçuk düşlerini....

Sonra,
Birden bire bir ak tomurcuk gibi patlayan
Küme küme bulutlara bakarım;
Hüzünlü...
Rüzgarların önünde sürüklenerek
Nereden geldiklerini,
Doğduğum köyün üzerinden geçip geçmedikjlerini;
Çocukluğumda
Koyun ve kuzu otlattığım kırlarda;
Halen kekik kokup kokmadığını sorarım.
Haber sorarım,
Yitik sevda peşinde koşarken
Gençliğimin kaldığı dağ köylerinden...

Bir an hüzünlenirim,
Gökyüzünde kümelenen bulutlar da hüzünlenirler...
Dolgunlaşırlar yağmur yağmur...

Doğu Karadeniz Dağlarının doruklarında,
Her baharla birlikte,
Kardelen çiçeklerinin açıp açmadığını,
Yalçın kayalıklarının üzerinde
Kanat çırparak boz kartalların uçup uçmadığını;
Yaylalara çıkan köylülerin
Davarlarının çıngırak seslerini;
Duyup duymadıklarını sorarım...

O sırada sert bir rüzgar eser,
Katar önüne beyaz bulutları...
Sürer götürür ta uzaklara,
Bolu Dağlarının üzerinden,
Kızılırmak Vadisine;
Fırat üzerinde yağmur olur...

Koşarım ardından,yetişemem...
Üzülürüm,
Uçurtmasını rüzgara kaptıran bir çocuk gibi.
Ve yeniden başbaşa kalırım kendimle...