Hüzündü Şiiri - Gencay Coşkun

Kendi içime çekilmiş
Hasadı bekliyorum
Sesli sessiz
Bir yerlerde bir düşüm vardı
Düşmesini bekliyordum
Dertli dertsiz
Yorgundum geceleri
Huzurluydum hüznümde
Nereye gitsem peşimdeydi
Nereye gitsem bendi hüznüm
Hüzün hep içimdeydi
Ne zaman bir yere
Bensiz gitmişti ki

Avuçlardaki masum terlemeyi kurutan
Yeni açan çiçeği solduran bir tabiatı vardı
Hüzündü ve yalnızdı
Kime bulaşsa
Yalnızlık kokardı
Çürüyen bir çınardı
Zamana öfkeli
O kadar şeyi gösterip yaşatacak ne vardı
Ya da ne yoktu
Yaşanmamışlığın sancısıydı
Kuşlara atılan mısır tanesiydi umut
Kime atarsa onun elindeydi
Doymalık hikayelerin sonu

Bir yıkık kenti
İçi kırar geçerdi
Hüzündü ve yalnızdı
Aklıma istemez kusardı
Alışamadıklarını
Alışmak zorunda olduklarını
Terli bir coğrafyaydı
Derinlerde hayat çatallaşırdı