Hüzünden Notlar (1) Şiiri - Ömer Sevim

Kırılan bir gururda son buldu tüm hevesler.
Sevda tüm bedenimi sarmışken ilmek ilmek.
Yalnızlık ve ayrılık rüyalarımı süsler.
Bir yıldız kadar uzak hayatta bana gülmek.

Biçemdim ne sana ne de bu aşka paha.
Ateşten bir yay olup büyüdün göklerimde.
Hep sineye çekerek sabrettim biraz daha.
Ama yine acılar kalmıştı ellerimde.

Bana sükûnet dolu bir saltanat bıraktın.
Öldü şehzadelerim aşkından birer birer,
Yıldızlar bana yakın onlardan da ıraktın.
Pencereme o yüzden hüzünden ışık girer.

Kalp fatihim olup da kuşattın kaleleri.
Ne zaman kaldırırsın bilemem kuşatmayı.
Soldurdun bahçemdeki hüzünlü laleleri.
Onlar çürüse bile bilirim yaşatmayı.

Bir teselli ver şimdi seni unutmam için.
Kalbimin tahtasına elinle bir çentik at.
Ey gönül ağla şimdi sen ağla için için.
Belki şefkate gelir acı çektiren hayat.

Çok unutmak istedim seni bir ömür boyu.
Ama izin vermedi sana bağlanan yürek.
Yediğim yemek zehir içtiğim sular koyu.
Bana şimdi bir silah bir de kör kurşun gerek.

Ellerimde bir fener yüreğimde bir ayet.
Arıyorum kendimi en kuytu köşelerde.
Çektiğim bu acılar bir gün biter nihayet.
O dem bulurum beni kırılgan neşelerde.