Hüzünbaz sevgiliye mektuplar

Ben Seni Değil, Yalanlarını Sevdim.

Senin güzel yalanların vardı ve ben seni değil yalanlarını sevmiştim.
Sırf mutlu olayım diye, sırf insanlara ve hayata yenilmeyeyim diye yalanlar söylüyordun bana durmadan. Sen gerçek diye yalanlarını anlatırken; gözümde büyümüş, seni çıkarsız, karşılıksız yüreğimin en uç noktasına yerleştirmiştim.

Hiç sevmediğin bir şeyi, çok sevdiğin beni kaybetmemek için yapıyordun. Sevmediğin bir şeyi, sırf ben mutlu olayım diye, sırf benim hayalimdeki hani o yerlere göklere sığdıramadığım sen fos çıkma diye, ömrün biraz daha uzun olsun diye, yanımda biraz daha kalasın diye söylemek zorunda kalıyordun.
Kelimelerin kendiliğinden çıkıyordu, iğreti duruyordu belliydi. Çok hazır cevaptı. Ama güzel yalanlardı. Ben senin en çok yalanlarını sevdim. Çünkü gerçeklerin acıtıyordu beni. Benden ziyade içimdeki seni acıtıyordu. Gerçeklerden Allahtan korkar gibi korkuyordun.

Aramıza bir sürü gereksiz insan, gereksiz konu giriyordu. Seni kıskanayım, sana biraz daha zaman ayırayım diye olmadık planlar kuruyor, kurdukça kuduruyor, kudurdukça da batıyordun. Olmayan erkekleri anlatıp, olmayan hayalleri yazıyordun gerçek yaşanmış hikâyeler gibi. En çok bu yalanların beni yaralamıştı, en çok bu yalanların kıskandırmıştı beni.

Sonra yavaş yavaş yalanların ortaya çıkmaya başladı. Yalanlarını gördüm, kızdım bağırdım. Küstük konuşmadık sonra. Aramıza mesafeler koyduk. Herkesin hayattaki rolü değişiyordu bir anda. Anlattığın doğrularının yalan olduğunu sen söylüyordun. Birer birer sona erdiriyordun umutlarımı. Ne kadar doğrunu öğrensem o kadar uzaklaşıyordum senden. Önceleri yalanı saklamak için, sonraları yalanın yalan olduğunu doğrulamak için çırpınıp durdun.

Yalanların ve kıskandırmak için uydurduğun hikâyelerin bu aşkın katiliydi belki de. Sen her yalan söyledikçe, başka erkekleri anlattıkça benim tebessümlerim yüzümde yarım kalıyor, şuh kahkahalarım, masum gülümseyişlerim yerini hüzünlü dakikalara bırakıyordu.

Bazı yağmurlu gecelerde iliklerine kadar üşümüş bir halde bulurdum seni kapı önümde. Eşinden dayak yemiş ve evden kovulduğunu söylemiştin -ki doğruların arasında bekâr olduğun vardı ve en büyük yalanın buydu- yardımıma ihtiyacın vardı ve en yakınının ben olduğunu söylemiştin. İçeri alıyordum seni, üzerini kuruluyor, sobanın kenarında oturtuyordum seni. Saçlarını tarıyordum özenle. İlginç hikâyelerin vardı senin.

Benim sana karşılıksız yardım edişim, seni yere göğe sığdıramayışım seni yiyip bitiriyordu. İlk kız arkadaşımdın. İlk aşık olduğumdun. Senin de ilkin olmak istemediğim halde sonraları ilk arkadaşın olduğumu söyledin bana. Sırf ben mutlu olayım diye. Sırf hayalimdeki sevgiliye duyduğum sevgi incinmesin diye.

Yalanların ortaya çıkacaktı diye yalanı daha aza indirmiş, bazı gerçeklerin yalan, bazı yalanların gerçek olduğunu itiraf etmiştin. Konuşmak, içini açmak istiyordun bana. Durmaksızın öpüşmek, üşüyen yanlarını tenimle ısıtmak istiyordun. Ama yalanların aklına geldiğinde kendinden uzaklaşıyor, ağlıyor kendine acı veriyor bileklerini kesiyordun.

Sonra kapıyı çarpıp kendine ulaşamayacağın yerlere gitmek istiyordun. Ama maalesef nereye gitsem yalanların da seninle geliyordu. Kaçamıyordun. Yalanla başlamıştı her şey. Ve sen değil yalanların ilgi çekiyordu, sen değil, yalanların bu aşkın başlangıcıydı.

Yalanların kalbine giden tüm damarları tıkıyordu. Ve yalanların kar yüzünden kapanmış köy yolları gibiydi. Kalbine ulaşmaya engeldi. Güneşin çıkması doğruların ortaya çıkmasıyla alakalıydı.

Senin yalanların vardı, ben seni değil yalanlarını sevmiştim.

arif toprak
hüzünbaz sevgiliye mektuplar adlı kitabımdan.