Hüzün Yüzlü Çocuklarım Şiiri - Melike Melis

Her gece hüzün yüzlü çocuklar
doğuruyordum,
kederlere ağlayan,
ben ki her gece
o çocukları hüzünlerinden öpüyordum

Sonra göz yaşlarını şiirlere akıtan
bir kadın şair otururdu yanıma
doğurduğum hüzün yüzlü çocukları
emzirirdi sol memesinden...

oysaki hiç kimse bilmedi,
doğurduğum çocuklar
benim mutluluklara perde olan
hüzünlerimi taşıyordu şaire

Kenarda unutulmuş bir fesleğen gibiydim,
her gün hüzünlerden biraz daha soluyordum,
siz ne bilirsiniz ki hüznü,
yaşamadınız ki benim gibi
hüznün ve acının ölümcül ağrısında

Ruhumu gömdüm
fesleğen kokulu toprağa,
acımı gömemedim,
eğer ki ben, bir gün ölürsem
iyi bakın hüzün yüzlü çocuklarıma
emanetimdir...