Hüzün Yorgunu Yüreğim Şiiri - Feyza Muhurlu

Sarıldığım yalancı baharlar, ne çabuk gelmeden tükendi
Alacasında kaldığım, O gökyüzünden eser yok şimdi
Kapkara bir gece, yıldızlara küs ama hala ay/a sevdalı
Kırılgan susuşlarda, hüzün yorgunu yüreğim..

Susarak konuşuyorum aslında, başka bir dil sanıyorlar
Zor değil ki; aşk büyüten yürekler tanır, bilir diyorum
ve yine yalnızlığıma, yokluğunla eş olduğun gibi kalıyoruz birlikte
Oysa öyle yalın, öyle saf yaşanmamışlıkla anlatıyorum ki; içimdeki senimi
Sanki b/aşka bir evrende yaşıyorum
dilimden anlayamıyorlar, korkuyorum.​ .

Ezelden beklediğim, ebedi saklayacağım an/ıları
düşlerimle diri tutarak itinayla sarıyorum..
Hiç bilemeyeceğin bir sahiplenme,sana bile anlatamazken
başkalaştırdığım sevgiyi, kimsenin anlayamamasını anlıyorum..

Hem bak; senin gibi tutarsız da değilim
öylece gittiğin zehir zemberek gün gibi
hala güzel hatırlayarak, olduğum gibi
daha da yücelterek,adına yiten cümlelerimi kuruyorum
ve hala yaralanarak da olsa, seviyorum seni..

Her gece iç sesimi durdurmak için
ve kendimle yüzleşmek için çabalıyorum
zorluyorum incinen yüreğimi, nafile çabalarım..
Yine yeniliyorum kendime, sana yenilenerek..
Sahipleniyorum, tükenmeye yüz tutmuş görünen acılarımı..

Tükenmiyorlar ki; en güzel halini gözlerimin önüne getirdiğimde
unutuyorum dünyadaki her şeyi,bütün dünyam oluyorsun..
Sadece sevgim yetiyor yaşatmaya, seninle beraber kendimi..

Uçurumlar ötesinden bir ses, bazen çağırıyor
gölgelerinden hala kurtulamamışken, bu nedir? diyorum
telafisi olmaz yara, hep kendini tekrarlayarak kanayacak sanırım
bırak diyorum peşimi, bırakta kendi kendine kapanır belki..
Ne desem aldırmıyor, iflah olmaz artık divane diyorum:
belki bir gün geleceğin günlerin hayali için
en başta, kendimi inandıramıyorum..

İtaatkar oldu hep, başkaldıran olmadı yaşam savaşında
vakti saatini bekledi, acele etmeden bitmez sabrıyla
nedensiz kalarak, bütün nedenleri üzerine alındı
ay/a,yıldızlara yaranamadı elleri y/ansa da yine tutundu
yüreğindeki, her gece itina ile gelip yağmaladı
dengelerini altüst etmeye, yakıp yıkmaya yetti..
Her vurgun gecesinden, seher vaktine varış
böyle yitik, böyle sus/an zordu her haykırış
ve hep tükenen mi olmalıydı
bu hayatta, hala bilmiyor..!

Bir eflatun..
13 07 2011 İzmir