Hüzün Yaprakları Şiiri - Özay Baş

Hasretin, yine estirdi rüzgarını
Döküldü dalımdan hüzün yaprakları
Kuş oldu, göç etti gönlüm
Birden, buz kesti buraları

Ben yine içiyorum biliyor musun
Yine götürüyorum rakıları
Ancak böyle avutuyorum kendimi
Böyle diniyor kalbin acıları

Nedense hep bu zamandır ağladığım
Hep bu zamanda alırım ilhamları
Masamda mey, elimde kalem
Hıçkırıkla yazıyorum bu satırları

Biz, boş yere yitiğiz anladım
Boş yere tükettik yılları
Ben sana, sade aşkla bağlıydım
Sen... Neyse, kurcalamayım oraları...

Rüzgar, salladıkça zayıf dalları
Bak, savruluyor hüzün yaprakları
Sen uzakta, ben, senden de uzakta
Şerefine kaldırıyorum, tüm bardakları