Hüzün Yamalı Bohça Şiiri - Bahar Ceylan

Gözyaşı diye hüzün yağıyor artık kirpiklerimin uçlarından.
Uçup gidiyordu her gün yarası yeni iyileşmiş bir kuş gibi düşlerim, avuçlarımdan.
Allı pullu kurduğum düşlerimdi oysa onlar.
Belki bir yere ait olma çabası, belki gerçeklerden kaçıp sığındığım acılardan tenha kalan bir liman.
Ama artık bitirdim tüm beklentilerimi.
Ben o gün sana dair bütün hayallerimi hüzün yamalı bir bohçaya koyup rotası meçhul olan bir trenin vagonuna iliştirdim.
Yavaş yavaş kaybolup gitti gözlerimin önünden.
Nasıl olsa biraz yokluğun acısını çekmek, varlığının verdiği yokluğun acısını her gün çekmekten daha iyiydi.
Söylesene bana bir daha böyle bir düş kurar mı insan?
Yarası daha yeni iyileşiyorken.

Şubat 2024