Hüzün ve Umut Şiiri - Kenan Çarboğa

Her baharda Nevruz gülü açarken
Kokusunu elden ele saçarken
Gökyüzünde boz şahinler uçarken
Niçin benim sinem, özüm dağlanır?
Niçin kolum kırk yerinden bağlanır?

Yola çıksam, yönüm dönse sılaya
Kem talihim çeker türlü belaya
Ah kutlu diyara, Kızıl Elma’ya
Kavuşmayı bu gözlerim bir görse
Kabulümdür Allah o an ne verse

Ne vakit sırtımı versem dağlara
Yekinip atımı sürsem dağlara
Dünün hesabını sorsam dağlara
Dağa Ergenekon odu dökülür
Yanar içten içe dağlar yıkılır

O yüzden dağları izler dururum
Uykulu, uykusuz gözler dururum
Eski devirleri özler dururum
Nerede Oğuzhan, Cengiz, Alparslan?
Nerede Turan’ım, nerde Türkistan

Atayurdum parça parça bölünmüş
Anayurdum elden uzak bilinmiş
Birlik aşkı benliklerden silinmiş
Kazak, Kırgız, Özbek, Uygur bir millet
Türkmen, Tatar bir millettir bir elbet

Urumçi, Selanik, Batum yastadır
Yorgun Kudüs, Bağdat, Musul hastadır
Tebriz, Kırım, Kerkük, son nefestedir
Yetişsin Allah’ın askeri Türkler
Mazlumlar dört gözle onları bekler

Kim ne derse desin dünümüz aynı
Ülkümüz, Kabemiz, yönümüz aynı
Aynı soydan geldik, kanımız aynı
Yıllardır çıkmayan sesler gürleşsin
Birleşsin kardeşler, Türkler birleşsin

Sorulur zalime suçları o an
Haine, soysuza verilmez aman
Şahit ol ey dünya, şahit ol zaman
Yaklaştık menzile, günler azaldı
Şükür Hakk’a kutlu güne az kaldı