Hüzün ve Dirilişin Buluştuğu Yer

Bir hüzün vardı,
gönlümün en derin yerine düşen.
Ve o hüzün,
bir tohum gibi
toprağa karıştı.
Fakat her tohum,
kök salacak,
bir gün çiçek açacaktı.

Ey hüzün!
Sen, dirilişin kapısını aralayan
ilk adım oldun.
Bütün acıların içinden
yükselen bir ışık var,
ve o ışık,
göğün karanlıklarında
yeni bir sabahın habercisidir.

Biz,
hüzünle büyüdük—
çünkü her hüzün,
bir kalbin en derin yarasında
dirilişi bekler.
Ve biz,
o dirilişi
her adımda yeniden keşfederiz.

Gönlüm,
en karanlık gecede,
hüzünle yoğruldu.
Ama her hüzün,
bütün göğün yıldızlarına dönüşür.
Ve her yıldız,
bir ışığın yolculuğudur
karanlığın içinde.

Ey diriliş!
Hüzünle buluştuğun her yerde,
gökler yeniden doğar.
Bir çiçek,
karanlık topraklardan çıkar;
bir sevda,
her kırılışın ardından
yeniden doğar.

Bütün bu zaman,
hüzünle birleşen
bir dirilişin müjdesidir.
Ve biz,
bütün kırıklıklardan
göklerin en derin ışığına ulaşan
bir yolculuktayız.

Her hüzün,
yeni bir başlangıcı saklar içinde.
Ve her başlangıç,
dirilişin adıdır.
Toprağın altında ne var
bilmiyoruz ama,
biliyoruz ki,
her hüzün,
yeni bir çiçeğin açmasına
sebep olur.