Hüzün Ve Ben Şiiri - Orhan Amak

Hüzündür,
Ne akşam tanır,
Ne de sabah
Alip götürür beni
Benden çok uzaklara

Geriye bir şair kalır
Bembeyaz sayfalarda biten aşklardan
Geriye ben
Ve hüzün kalır
Bembeyaz bir sayfada
Sessizce ağlayan

Bembeyaz sayfalarıyım
Özlem dolu şiir defterimin
Daha ergenlik çağındayım şairliğimin
Ve henüz acemisiyim şiirin

Hüzündür
Ne şarkı söyler içimde
Ne de bir şiir olur
Bembeyaz sayfalarımın yüreğinde

Deniz mavisiyim
Kahverengiyim
Kırmızıyım,morum
Sarıyım ve yeşilim
Aşksız kalmaktan usanmış
Yorgun bir şair rengiyim

İçimde yanlız bir şiirin gölgesi
Ve yorgun yüreğimde
Yaralanmış bir akşam vakti
Sevdalıyım eski yağmurlar gibi
Gözlerimde mısra mısra büyürken
Bir yanlızlık şiiri

Hüzündür
İçimde kalan
Ve bu sonsuz yanlızlıkta
Yüreğime yazılan

Masumdur yüreğimde her bahar
Ve eski bir şarkı gibidir
Ruhumda kalan o yorgun akşamlar
Tutkulu bir aşkın izleridir
İçimde hüzünden kalanlar

Belki yanlız,
Belki Ümitsiz
Ve belki sevgisizdir
İçimde kalan şarkılar
Bu sonsuz yanlızlıkta
İçimde saklıdır sonbahar
Ve hesapsızdır gönlümde arzular

Hüzündür içimde kalan
Ve belki bu son yanlızlıktır
İçimde sabahlayan

Bir yaralı mevsim vardı
Adı da sonbahardı
Kalbimdeki o sonsuz yağmurlar
Yağarken duygularıma
İçime bir şiir düşer
Gecenin en yanlız saatlerinde

İşte böyle hüzünlüdür şiirlerim
Günboyu içimde sabahlarken
O kahrolası yanlızlığım
Bir martı düşer yüreğime bu şiirden
Ve bir ayrılık şarkısı çalınır
Kalbimde o yanlız geceden

Hüzündür içimde kalan
Ve bir şiir var yüreğimde
Sonu olmayan