Hüzün Ve Bela Şiiri - Necati Sarıca

HÜZÜN VE BELA
Seni sevenler yanar
Seni sevenler yakılır
Yoluna düşen susuz güllere
Hüzün defterinde yeni sayfalar açılır
Nasıl kıyarlar o gözlere
O gözlerle bir Resul bakışır
Ah Hüseyin aşkla sesleniyorum
Ah Hüseyin dertle sesleniyorum
Gözyaşı gözler için diyorum
Ya kalbim
Kalbimde yaraları çok derin
Ve onlar
Masumdular
Mazlumdular
Kesik başlarda konuşan dudaklar
Bağrı paramparça yaralı topraklar
Yer ağlar
Gök ağlar
Kirpik bulutlarından bela denizine
Kirpik bulutları çölün yüzünde
Suların ağladığı yerde
Son bir umut olsun diye
Yaralar ve aşklar içinde
Zalime karşı saf tutarken ölüme
İçmeden bir yudum Fırat suyundan
Sevgilinin öptüğü dudaklarda kan
Hüzne gömerken bakışları
Sabahın en uzun boylu çocukları
Uzun ve eğri kılıçlarıyla
Korkuları koparıp çağlardan
Çöl ortasında dünya kuran
Şehit olup şafaktan önce
Geleceği özgür kılan
Hüzün ve bela toprağında
Şehit bebekler kollarında
Çölde
Gözyaşı ve kan içinde
Bak şu güzeller güzeline
Şehit olmuş şafaklar şebnemine
Kaşı destan
Gözü destan
Hayber in kapısıdır
Ali’dir ağlayan
Yaşasın kıyam
Yaşasın isyan
Her ağıt
Her ağlayış
Yeniden iman