Hüzün Treni Şiiri - Nurten Ak Aygen

Tapınır durur yitik anıların kelebeği
Kül rengi yüzümüzde çizgiler
Eski bir tanıdık gibi gelir an gelir
Bana zaman zaman gökte ay ve yıldızlar

Çekilmez olur günler geceler
Nereye baksam hep acı keder
Umutsuz aşkların gözyaşları gibi
Seyreder gider sessizce gün bahçelerden

Kaybolur sözcükler dudak kıvrımınlarında belli belirsiz
Bir sus kalır, içimde iz bırakmayan rüzğar
Sonrasında bir fırtına bir uğultu kopar
Gönlümün düğmesi kopan urbasından

Senin yalnızlığın tek sebebi
Solmakta her çiçek kokusu uçunca
Buz tutmuş kalbimiz kimbilir kaç kere
Kimbilir kaç bahardır yaslı yeryüzü
Ellerimizde yoksullaşırdı zaman
Apansız kara bir düğüm atmış yüreğe
Şu gökteki kara bulutlar

Senin hiç haberin olmaz
Yiten zamandan
İçin için büyüyen kış çimenleri
Elle tutulan bir garipliğin
Sesizce gidiyor vagonlar raylardan
Gurbete giden trenler gibi hüzündür yükümüz
Çekemediğimiz

Çekilmez bir derttir kimsesizlik
Dağlara yürüdü sessiz karanlık
Hüznün yağmurlu mevsiminden.
Islanır yaprakların yüzü gülerdi.

07/10/2016