Hüzün, Sevda ve Ben Şiiri - Yakup Köroğlu

Hiçbirşey saklı kalmadı bende
Gözlerimin içinde saklı kalan sen bile kalmadın...
Gittiğinden bu yana hiç değişmedi geçen günler!
Hergün gün ağarırken, Güneşin doğmasıyla beraber uyudum,
Hergün gece olunca ayrı bir hüzünlü oldum...
Sen hüznün dilinden dilinden anlarmısın?
Hüzün ne demek bilirmisin?
Hüzün; Hasret demek!
Hüzün; Yüreğin yanması demek!
Hüzün; Öyle bir şeydir ki,
Ağlayacak gibi olup ağlayamamak demek!
Hüzün; Aslında sensizlik demek...
Beni yalnız bırakmayan bir tek o kaldı şimdilerde...
Oda gitmez sanırım!
Akşamları iki kadeh rakı atamasamda onunla,
Yine hep beraberdi benimle!
Kahretsin! Kaderimden benden midir nedir
Kötü şansta hep ortak oldu mezeme!
Ne zaman kendimle kalsam hep yanımda bitiverdi...
Derken alıştım ona biliyormusun!
O olmadan bu dizeleri dizginleyemiyo, iki satır üstüste koyamıyorum.
Neyse ben geç kalmayayım!
Ne hüzün, nede kötü şans bekler.
Masada fazladan bir sandalye daha vardı
Ama malesef onuda sevdam aldı...
Çok isterdim bi sandalyede sana ayırayım ama sen anlamazsın hüznün dilinden...
Ahh işte sevdamda burada,
O zaten hep buradaymış ayrılmamış buradan!
Nice muhabbetler bekliyor bizi
Körelmek üzere olan sevdamın üstüne! !
Hüznüm ve ben gıybetine düşcez sevdamın,
Sabahlicaz her akşam yaptığımız gibi...
Sen anlamazsın biz hergün sabahçıyız,
Sen anlamazsın çünkü biz sevdalıyız...